Ik merk eigenlijk elke dag weer dat je als makelaar van alle markten thuis moet zijn. Natuurlijk moet je ‘verstand’ van woningen en bedrijfspanden hebben; je moet wel weten wat je verkoopt en in wat voor toestand een en ander zich bevindt. Maar je moet je ook kunnen inleven in mensen, wat ze willen, wat ze bedoelen en wat ze beslist niet willen. Je moet je wetten en regels kennen; niet alles is toegestaan. En, zo bleek mij onlangs, je moet verstand van de natuur hebben…

Ik verkocht recent een klein huisje buiten. Het was een voormalige gemeentewoning en de achtertuin grensde aan een bosperceeltje met grote bomen. Aan de ene kant waande je je op het platteland, aan de andere kant ‘midden’ in het bos. Een voormalig Dyka-medewerker had er naar volle tevredenheid een aantal jaren gewoond, maar wilde nu toch naar een grotere gezinswoning. De koper was een schooljuffrouw in zwierige en kleurrijke flodderkleren. Het is dit jaar precies vijftig jaar geleden dat het fameuze Woodstock-festival gehouden is. Woodstock: mooie muziek, protestliederen, make love not war, give peace a chance, vrije liefde, flowerpower en hippies. Deze mevrouw had er piekfijn tussen gepast, met haar kleding en uitstraling. Hier stond Melanie, maar dan met sandalen aan.

Robuuste aanname van mij: deze dame was een verstokte vrijgezel; ze was namelijk ongeveer veertig jaar en alleenstaand. Zij kon het allemaal heel goed in haar eentje af en een man of vrouw naast haar zou haar natuurlijke evenwicht verstoren. Ze vertelde dat ze tijdens haar studie op kamers had gewoond en daarna in het centrum van Utrecht in een appartement met, zoals ze zelf noemde, veel bejaarde mensen. Het werd me niet helemaal duidelijk of ze dat nu fijn vond of niet.

Ze was een echt natuurmens, maakte ze duidelijk, en nu ze een aanstelling had gekregen op een school in het buitengebied, kon ze eindelijk een vrijstaand huisje met een tuin kopen. Ze was gelijk helemaal verliefd op de woning en vooral op de tuin en verderop het bos. Het was mooi weer, het leven was geweldig, de vogels tjilpten, ze werd er helemaal blij van. Bij de eerste bezichtiging begon ze al wat ideeën te uiten: hier zou een afdakje komen om te zitten als het slecht weer zou zijn, ergens in een inkeping in de heg zou ze een betonnen waterbak voor de vogeltjes plaatsen en ze zou voor het eerst van haar leven een hond nemen. Daarmee zou ze elke dag, zo was haar plan, naar het bos wandelen ‘want je weet natuurlijk niet wat je daar allemaal tegenkomt’, verklaarde ze.

Zij leek me dus vanaf het eerste moment de beste nieuwe eigenaar van dit object. Ik zag haar al als een Hendrika de Tuinvrouw in overal en laarzen (rode boerenzakdoek op het haar geknoopt) met schoffel, hark en spade op een zaterdagmorgen de tuin betreden om eens een goed gesprek met moeder aarde aan te gaan. Zij zou haar overstelpen met tips en tricks om te overleven. Zij zou de glorieuze winnaar worden in het woeste gevecht met onkruid en al het kruipend en vliegend ongedierte. Ik had op voorhand al bijna medelijden met alles waarmee zij in aanraking zou komen… Zo’n vrouw.